เหมือนเมล็ดพืช ที่แตกโพล๊ะออกมาสูดอากาศข้างนอก
รับรู้ถึง...อิสระ รับรู้ถึง...ฟ้ากว้าง
แต่ด้อยเดียงสาในหนทางเดิน
เมล็ดใดที่ตกไปในที่ดินอุดมสมบูรณ์ย่อมเติบโตผลิดอกออกผล แผ่ขยายเผ่าพันธ์ต่อไปในอนาคต
ส่วนเมล็ดที่ตกไปในที่แห้งแล้งกันดาน สภาพไม่เหมาะสมที่จะเจริญเติบโต ก็ย่อมที่จะเหี่ยวแห้งเฉาตายไปในที่สุด
ชีวิต...ก็เหมือนเมล็ดพืช
วันหนึ่งที่ตระหนักรู้ ถึงความไม่จีรังของสรรพสิ่ง
ธาตุรู้ในรางกายและจิตใจ ก็หาหนทางออกมาจากห้วงเหว
สูดกลิ่นไอของพระสัจธรรม
ทว่าก็ยังเคว้งคว้าง ต่อเส้นทาง " ใหม่" ที่พบเจออยู่
ไม่รู้ว่า จะใช่หรือไม่อย่างไร?
จำเป็นที่จะต้อง " อยู่ " เพื่อให้ "รู้" ถึงที่สุด
เพื่อการเจริญเติบโต เป็นชีวิตที่แข็งแกร่ง
ไม่แยแส ต่อสุข ต่อทุกข์ ในเบื้องหน้า
ชั่วชีวิตนี้ จะต้อง " ตื่น " ให้ได้
ต้องเป็นเมล็ดพันธ์ดี ไม่ลีบตีบตับ ตายจากไปอย่างไร้ค่า
ขอตั้งปณิธาน.
No comments:
Post a Comment
ธรรมะมิใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง เป็นของทุกคน โปรดช่วยกันดูแล ชี้แนะแนวทาง เป็นกุศล
มุิตาจิต เผยแผ่ต่อทุกสรรพสัตว์