มงคลจักรวาล

บทสวด มงคลจักรวาลแปดทิศ เพื่อความเป็นศิริมงคล

เสน่ห์ของหน้าที่

ในความเป็นจริง..

เราทุกคนต่างมีหน้าที่

หน้าที่ในความสัมพันธ์

หน้าที่ของความเป็นพ่อแม่

หน้าที่ของความเป็นลูก

หน้าที่ของความเป็นพี่

หน้าที่ของความเป็นน้อง

หน้าที่ของความเป็นเพื่อน

หน้าที่ของความเป็นแฟน

หน้าที่ของลูกศิษย์

หน้าที่ของนักเรียนนักศึกษา

ฯลฯ

แต่...........................

เราทุกคนก็ไม่สามารถที่จะทำหน้าที่ทุกๆหน้าที่

ในเวลาเดียวกันได้

และทุกๆหน้าที่ก็มีความจำเป็นแล้วสำคัญเหมือนกันหมด

เราควรทำหน้าที่อะไร?

หน้าที่ที่เราต้องทำก็คือหน้าที่ของตัวเอง

ต่อสถานะของคนที่อยู่ตรงหน้าเรา

เพราะคนที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าเรา

ไม่ใช่ใครต่อใครที่ไม่ได้ยู่ ณ ที่นั้น

คงไม่มีใครเป็นปลื้ม หากคู่สนทนามัวแต่สนใจคนอื่น

คงไม่มีใครชอบที่นั่งอยู่ด้วยกันแต่อีกคนมัวแต่โทรศัพท์หาใครก็ไม่รู้

อย่าให้ความสำคัญกับใครมากกว่าคนที่อยู่ตรงหน้า

เพราะนั่นหมายความว่าคุณเองก็มีความสำคัญเช่นกัน.

จุดหมายของชีวิต

เรากำลังเดินไปสู่ที่ใด?

จุดหมายปลายทางอยู่ที่ใหน?

อะไรคือปลายสุดของความใฝ่ฝัน

หากเป็นเรื่องของความรู้สึกนึกคิด

จุดหมายปลายทางของทุกคน

ย่อมเป็นเรื่องที่สนองตอบความต้องการ

ของจิตใต้สำนึก

เพื่อให้ได้ตามใจปรารถนา

เพื่อเติมเต็มความไม่มีที่ไม่สิ้นสุด

เรากำลังลืมไปว่า

แท้ที่จริงเราทุกคนล้วนกำลังเดินไปสู่ความสิ้นสูญ

ชีวิต....ที่สิ้นสูญ

ความแตกดับ 

และเราเตรียมตัวพร้อมหรือยังที่จะพบเจอมัจจุราช

เราสร้างคุณงามความดีอะไรไว้บ้างหรือยัง ?

เวลาที่เหลืออยู่

เราทุกคนรู้หรือว่าแต่ละคนมีเท่าไหร่?

เราทุกคนล้วนไม่มีใครรู้

และเราทุกคนก็ไม่ตระหนักถึงความจริงข้อนี้

เราทุกคงยังประมาทกับการใช้ชีวิต

ยังคงใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย

..........ไปวันๆ

ท่านทั้งหลาย

จงตระหนักถึงความจริงของชีวิตเถิด

จงถึงซึ่งความไม่ประมาทเถิด

เพราะเรามีเวลาเหลือน้อยลงทุกวินาที

ทุกลมหายใจเข้าออก

นั่นหมายความว่าชีวิตเราสั้นลงไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ

เวลามีไม่มากพอที่จะผลัดผ่อนในการรู้ซึ้งถึงพระธรรม

บางคนตลอดชีวิตก็หาไม่พบ

ที่ไม่พบเพราะไม่เคยหา

อย่าสักแต่ว่ามีศาสนาในทะเบียน

อย่าสักแต่ว่ามีศาสนาไว้เพียงเพื่อกรอกประวัติ

จงมารู้ตื่น เบิกบาน นับแต่วันนี้เถิด.

ดอกไม้

ดอกไม้.. 

ไม่ว่าจะอย่างไรก็จักต้องเบ่งบานเสมอ

อาจจะมีบ้างที่ไม่มีโอกาส

แต่เมื่อชื่อว่าดอกไม้

ก็มีหน้าที่ที่จะต้องแย้มบาน

เราทุกคนก็ล้วนมีหน้าที่

และทุกอย่างเป็นไปตามวิถีที่จะต้องเป็น

ไม่มีอะไรที่จะหลุดพ้นความเป็นธรรมชาติ

เมื่อบานแล้วก็ต้องร่วงโรย

เป็นธรรมดา

เรื่องราวต่างๆบนโลก

ไม่ว่าจะเป็นความขัดแย้ง

ไม่ว่าจะเป็นปัญหาต่างๆนานา

เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็จักเจริญเติบโตไปในช่วงขณะหนึ่ง

ที่สุดก็จะสิ้นสูญ

เป็นปกติ เป็นเรื่องธรรมดา เช่นกัน

มันก็อยู่ที่ว่า..เบ่งบานแล้วมีประโยชน์หรือโทษ

น่าชื่นชมหรือน่ารังเกียจ

น่าขยายพันธ์หรือน่าทำลายทิ้ง

มันอยู่ที่ความดีงาม ของสิ่งนั้นๆ

เราทุกคนล้วนมีหน้าที่

แล้วเราควรจะทำหน้าที่อะไรให้โลกจดจำ.