นั่งมองดูบึงน้ำข้างตึกหอจดหมายเหตุท่านพุทธทาส
ณ สวนรถไฟ จตุจักร กรุงเทพฯ
เห็นน้ำพริ้วไหว ไล้คลื่น ระยิบระยับ ดุจเกล็ดเพชร ตามแรงลม
ส่องประกายล้อแสงแดด พร่าพรายให้แสบตา
ดูสวยสงบ ใส งดงาม เยือกเย็น ไร้พิษภัย
....น้ำในบึง
ออกพื้นที่ที่บางบัวทอง
น้ำสีขุ่นข้น ส่งกลิ่นเหม็น ท่วมทะลัก
เหวี่ยงไปโยนมา กระแทกกระทั้น ไปตามแรงเรือแรงรถ ที่วิ่งกันขวักไขว่
เพื่อแจกถุงยังชีพ และอพยพผู้หนีภัย
....น้ำท่วม
พักสายตาจากทุกสรรพสิ่ง
เหนื่อยล้าเพราะแสงแรงกล้าของพระอาทิตย์
ผ่อนคลายความเครียดที่สุมรุม
ยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
....น้ำขวด
เออนะ ...
น้ำยังคงเป็นน้ำอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ใหน สภาพใด
ไม่เคยดีใจ เสียใจ ภาคภูมิใจ หรือใดๆเลย
น้ำไม่เคยรู้สึกอะไร
เพราะน้ำเป็นเพียง..น้ำ...เท่านั้น
เราต่างหาก..ที่ไม่เคยรู้อะไรเลย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร ?
เป็นมนุษย์หรือเป็นคน ?
